हालैका महिनाहरूमा चीनभरि चक्कु आक्रमणमा वृद्धि भएको छ। जसले कम्युनिष्ट पार्टीको सामाजिक सद्भाव र सार्वजनिक सुरक्षाको सावधानीपूर्वक निर्माण गरेको छविलाई चकनाचुर पारेको छ। चीनले विश्वको सबैभन्दा कम हिंसात्मक अपराध दरहरूमध्ये एक हो भन्ने सरकारको जिद्दीका बाबजुद पनि क्रुर घटनाहरूको शृङ्खलाले चिनियाँ समाज र शासनभित्रका गहिरो समस्याहरूलाई उजागर गरेको छ।

शाङ्घाई नजिकै जापानी बालबालिकाले भरिएको स्कुल बसमा भएको आक्रमण हिंस्रक विष्फोटको एक श्रृंखलामा भर्खरै मात्र हो। जसलाई चिनियाँ अधिकारीहरू असक्षम वा प्रभावकारी रूपमा सम्बोधन गर्न इच्छुक छैनन्। यो घटनाले त्रासदी मात्र नभई चीन र यसका छिमेकीहरूबीचको बढ्दो तनावलाई पनि उजागर गर्‍यो, जुन राज्यद्वारा अनुमोदित जापान विरोधी बयानबाजीले उत्तेजित भयो। चीनमा जापानी नागरिकहरूलाई अब उनीहरूको वाणिज्य दूतावासबाट चेतावनी चाहिन्छ भन्ने तथ्यले विदेशी नागरिकहरूको लागि आधारभूत सुरक्षा सुनिश्चित गर्न चिनियाँ अधिकारीहरू असफल भएको कुरा प्रष्ट हुन्छ।

तर, हिंसा विदेशीहरूमा मात्र सीमित छैन। चिनियाँ नागरिकहरू आफैं पार्कदेखि विद्यालय र अस्पतालसम्म सार्वजनिक स्थानहरूमा अनियमित आक्रमणको सिकार भइरहेका छन्। जिलिनमा, अमेरिकी विश्वविद्यालयका चार प्राध्यापकहरूलाई पार्कमा छुरा प्रहार गरिएको थियो। अन्य घटनाहरूमा चीनका विभिन्न क्षेत्रहरूमा सबवे स्टेशनहरू, प्राथमिक विद्यालयहरू र अस्पतालहरूमा आक्रमणहरू समावेश छन्। पीडितहरू बालबालिकादेखि वृद्ध व्यक्तिहरू सम्मका छन्, अपराधीहरू प्रायः मध्यम उमेरका पुरुषहरू एक्लै अभिनय गर्ने भनेर वर्णन गरिएको छ। यी घटनाहरूमा सरकारको प्रतिक्रिया डरलाग्दो रूपमा अपर्याप्त रहेको छ, जसमा सूचना नियन्त्रण, गम्भीर मुद्दाहरूलाई कम गर्ने, र कुनै पनि प्रणालीगत समस्याहरू स्वीकार गर्न अस्वीकार गरिएको छ। अपराध प्रतिवेदनमा पारदर्शिताको अभाव र राजनीतिक कारणले तथ्याङ्कको सम्भावित हेरफेरले जनताको विश्वासलाई अझ घटाउने काम गर्छ।

स्वतन्त्र अभिव्यक्तिलाई दबाएर र सामाजिक पृथकतालाई बढावा दिएर, सरकारले निराश व्यक्तिहरूले हिंसालाई आफ्नो अभिव्यक्तिको एकमात्र माध्यमको रूपमा हेर्ने वातावरण सिर्जना गरेको छ। उच्च युवा बेरोजगारी र संघर्षरत सम्पत्ति क्षेत्र लगायत चीनको आर्थिक चुनौतिहरूले सामाजिक तनावलाई बढाइरहेको छ। तैपनि, यी मूल कारणहरूलाई सम्बोधन गर्नुको सट्टा, सरकार आफ्नो स्थायित्व र नियन्त्रणको अनुहार कायम राख्नमा बढी चिन्तित देखिन्छ। भर्खरैको आर्थिक मन्दी, विशेष गरी घर जग्गा क्षेत्रमा, धेरै चिनियाँ नागरिकहरूलाई आर्थिक रूपमा संघर्ष गरिरहेको छ, सम्भावित रूपमा बढ्दो सामाजिक अशांति र अपराध दरमा योगदान पुर्‍याएको छ।

बन्दुक र ठूला चक्कुहरूमा पहुँचमा सीमितता सहित हतियारहरूमा सरकारको कडा नियन्त्रणहरू यी आक्रमणहरूलाई रोक्न प्रभावकारी साबित भएका छन्। यो असफलताले जटिल सामाजिक मुद्दाहरूलाई सरल, अधिनायकवादी उपायहरूद्वारा सम्बोधन गर्ने व्यर्थतालाई हाइलाइट गर्दछ। हिंसाका मूल कारणहरूलाई सम्बोधन गर्नुको सट्टा, चिनियाँ अधिकारीहरूले रोगलाई बेवास्ता गर्दै लक्षणहरूको उपचार गर्न सन्तुष्ट देखिन्छन्। चीनको मानसिक स्वास्थ्य समस्याहरूको ह्यान्डलिङ पनि छानबिनमा आउँछ। अधिकारीहरूले यी आक्रमणहरूमध्ये धेरैलाई मानसिक स्वास्थ्य समस्या भएका व्यक्तिहरूलाई श्रेय दिन हतार गरे पनि, तिनीहरू देशमा पर्याप्त मानसिक स्वास्थ्य स्रोत र समर्थनको प्रणालीगत अभावलाई सम्बोधन गर्न असफल हुन्छन्। यो दृष्टिकोणले मानसिक रोगलाई कलंकित मात्र गर्दैन तर यी हिंसात्मक घटनाहरूमा योगदान गर्ने व्यापक सामाजिक र आर्थिक कारकहरूलाई पनि बेवास्ता गर्दछ।

यी आक्रमणहरूको प्रकृतिले जापानमा “व्यक्तिगत आतंकवाद” भनेर चिनिने कुरासँग मिल्दोजुल्दो छ, जहाँ व्यक्तिहरूले आफ्नो विचारमा ध्यानाकर्षण गराउन सामूहिक हत्या गर्छन्। यो समानान्तरले सामाजिक दबाब, व्यक्तिगत गुनासोहरू र सार्वजनिक हिंसाका कार्यहरू बीचको सम्भावित सम्बन्धको सुझाव दिन्छ जुन चिनियाँ सरकार अन्वेषण गर्न चाहँदैन। राजनीतिक कारणले सम्भावित कम रिपोर्टिङ र तथ्याङ्कको हेरफेरको बारेमा चिन्ताहरू छन्। स्थानीय अधिकारीहरूलाई उनीहरूको अधिकारक्षेत्रमा सार्वजनिक सुरक्षा र सामाजिक स्थिरताको थप अनुकूल छवि प्रस्तुत गर्न अपराधहरूलाई पुन: वर्गीकरण गर्न वा कम रिपोर्ट गर्न प्रोत्साहन गर्न सकिन्छ।

यी आक्रमणहरूमा सरकारको प्रतिक्रिया विशेष रूपमा बताइरहेको छ। बस परिचर हु यूपिङको बलिदान जस्ता व्यक्तिगत वीरताका कार्यहरूको प्रशंसा गर्न द्रुत रूपमा, तिनीहरू यी घटनाहरूको व्यापक प्रभावहरूमा स्पष्ट रूपमा मौन छन्। परराष्ट्र मन्त्रालयले सुझाउ आक्रमणलाई “पृथक घटना” भनी खारेज गर्नु भनेको संसारको जुनसुकै ठाउँमा हुनसक्ने विचलन र इन्कारको भावना हो। यो अडान अव्यवस्थित मात्र होइन सम्भावित खतरनाक पनि छ। यी आक्रमणहरूको गम्भीरता र आवृत्तिलाई स्वीकार गर्न अस्वीकार गरेर, चिनियाँ सरकारले आफ्ना नागरिक र बासिन्दाहरूको सुरक्षा गर्ने आफ्नो मौलिक कर्तव्यमा असफल भइरहेको छ। सुझाउ आक्रमण पछि प्रमुख चिनियाँ इन्टरनेट प्लेटफर्महरूमा जापानी विरोधी घृणायुक्त भाषणलाई प्रतिबन्ध लगाउनु भनेको जेनोफोबिक भावनालाई उक्साउन सरकारको भूमिकाको मौन स्वीकार हो, जुन अहिले नियन्त्रण बाहिर सर्पिल भएको छ।

चीनले आफ्नो अन्तर्राष्ट्रिय छवि पुनरुत्थान गर्न र अधिक देशहरूको लागि भिसा-मुक्त पहुँच जस्ता पहलहरू मार्फत पर्यटक र विद्यार्थीहरूलाई आकर्षित गर्ने प्रयास गर्दा, यी हिंसात्मक घटनाहरूको निरन्तरताले यसको आकर्षक आक्रमणको खोक्रो प्रकृतिलाई उजागर गर्दछ। यी आक्रमणहरूको प्रणालीगत प्रकृतिलाई सम्बोधन गर्न सरकारको अनिच्छाले विश्वव्यापी मञ्चमा यसको विश्वसनीयतालाई कमजोर बनाउँछ र सार्वजनिक सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने क्षमतामाथि गम्भीर प्रश्न खडा गर्छ। चीनमा हालैका चक्कु आक्रमणहरू कानून प्रवर्तन मुद्दा भन्दा बढी छन्; यो चिनियाँ सरकारको असफलताको घिनलाग्दो आरोप हो। आर्थिक कुप्रबन्धनदेखि सामाजिक दमनसम्म, अपर्याप्त मानसिक स्वास्थ्य समर्थनदेखि राज्य-प्रायोजित राष्ट्रवादसम्म, यी हिंसक प्रकोपका मूल कारणहरू चीनको शासन मोडेलमा रहेका आधारभूत त्रुटिहरूमा फेला पार्न सकिन्छ।

चीनले बढ्दो सामाजिक र आर्थिक दबाबको सामना गरिरहँदा, यी अन्तर्निहित मुद्दाहरूलाई स्वीकार गर्न र सम्बोधन गर्न अस्वीकार गर्दा समाजलाई थप अस्थिर बनाउने खतरा छ। वास्तविक सामाजिक कल्याण र सार्वजनिक सुरक्षामा कम्युनिष्ट पार्टीको नियन्त्रण र छविलाई प्राथमिकताले असन्तुष्टिको प्रेसर कुकर सिर्जना गरिरहेको छ। आर्थिक असमानतालाई सम्बोधन गर्न, पर्याप्त मानसिक स्वास्थ्य सहायता प्रदान गर्न र बृहत्तर सामाजिक स्वतन्त्रताहरू प्रदान गर्न महत्त्वपूर्ण सुधारहरू नगरेसम्म, चीनले भविष्यमा अझ गम्भीर सामाजिक अशान्तिको सामना गर्ने जोखिममा छ। चीनमा चक्कु प्रहार गर्नु चिनियाँ समाज भित्रको गहिरो अस्वस्थताको लक्षण हो, जसलाई सरकारले उपचार गर्न असक्षम वा असक्षम देखिन्छ। जबसम्म कम्युनिष्ट पार्टीले आफ्ना नागरिकहरूको वास्तविक आवश्यकतालाई सम्बोधन गर्न सत्तामा आफ्नो पकड कायम राख्ने प्राथमिकता जारी राख्छ, चीनले वास्तविक स्थायित्व र सुरक्षा हासिल गर्न संघर्ष गर्नेछ। चीनले यस चुनौतीसँग जुधिरहेको विश्वले हेरिरहेको छ, यसको प्रतिक्रियाले आगामी वर्षहरूमा यसको शासन मोडेलको धारणालाई आकार दिने सम्भावना छ।